Sprzyjający biotop a także korzystne warunki naturalne powoduje, że zwierzyna w swym siedlisku, bardzo dobrze znosi uwarunkowania do dalszej bytności a także rozwoju.
Od kilku lat w łowisku Ładna „Ługi” zauważalny jest przyrost zwierzyny z gatunku parzystokopytnych. Spowodowane jest to rozwojem tej populacji na terenach tarnowskiego powiatu.
Daniel zwyczajny[3] (Dama dama) – gatunek ssaka z rodziny
jeleniowatych. Pochodzi z Azji Mniejszej. Sprowadzony przezFenicjan, a później Rzymian na obszary śródziemnomorskie, rozpowszechniony w wielu krajach, również w Polsce. Daniel jest mniejszy od jelenia szlachetnego. Długość ciała wynosi 130 – 150 cm, wysokość w kłębie ok. 105 cm. Samce (byki) są wyraźnie większe od samic (łań) i przeciętnie ważą od 65 do 80 kg (nawet do 120 kg), samice 30 – 50 kg (do 90 kg). Najczęściej występującym wariantem szaty jest rudobrązowe ubarwienie grzbietu z charakterystycznymi białymi plamami. Wzdłuż kręgosłupa biegnie ciemna smuga. Spód ciała jest biały, na zadzie występuje biała plama z ciemnym obrzeżeniem, tzw. lustro. Ogon jest od góry czarny, od spodu biały. W zimie ubarwienie grzbietu ciała zmienia się na szare, bez plam (tzw. szata zimowa). Inne warianty szaty, to formy melanistyczna (ciemnoszara) i leucystyczna (prawie biała), która dość często jest mylona z albinizmem[5]. Jak u innych przedstawicieli jeleniowatych, samiec posiada poroże, które co roku zrzuca (zwykle w maju), a na jego miejsce wyrasta nowe, w młodym wieku większe, u starszych osobników często słabsze. Są one bardziej szerokie, łopatowate, a jednocześnie mniejsze niż u jelenia szlachetnego. Samica nie posiada poroża. Największe poroża 6–10 letnich danieli osiągają 5–7 kg masy. Daniele mają dobry węch, słuch i bardzo dobry wzrok (tylko w dzień).
(DRz.) fot. Paweł Prendota
doskonały wpis Pawle!
dobry i tematyczny wpis. Gratulacje!