Już od wielu lat wiosna to okres, w którym wyraźnie wzrasta liczba pożarów łąk i nieużytków. Spowodowane jest to niestety wypalaniem traw i pozostałości roślinnych. Obszary zeszłorocznej wysuszonej roślinności, która ze względu na występujące w tym czasie okresy wegetacji stanowi doskonałe podłoże palne, co w zestawieniu z dużą aktywnością czynnika ludzkiego w tym sektorze, skutkuje gwałtownym wzrostem pożarów.
Niejednokrotnie w takich pożarach ludzie tracą dobytek całego życia. Występuje również bezpośrednie zagrożenie dla zdrowia i życia ludzi. W ogniu giną również zwierzęta, które bez szans na ucieczkę płoną w ogromnych męczarniach. Tylko w pierwszych dniach przedwiośnia, na terenie działania Koła Łowieckiego „Dzik” w Tarnowie doszło do kilkunastu pożarów, które spowodowały nieodwracalne w skutkach zniszczenia naturalnych ekosystemów.
Myśliwi z Koła Łowieckiego „Dzik” w Tarnowie zwracają się z apelem o zachowanie zdrowego rozsądku i rezygnację ze złych przyzwyczajeń wypalania traw i pozostałości roślinnych w interesie nas wszystkich, w interesie ochrony przyrody, naszego zdrowia i życia.
(DRz.) fot. D. Rzepecki
PRZEPISY PRAWNE O ZAKAZIE WYPALANIA TRAW, LASÓW, ŁĄK I POZOSTAŁOŚCI ROŚLINNYCH:
Ustawa z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody
tj.(Dz. U. z 2009 r. Nr 151, poz. 1220 z późn. zm.)
Art. 124. Zabrania się wypalania łąk, pastwisk, nieużytków, rowów, pasów przydrożnych, szlaków
kolejowych oraz trzcinowisk i szuwarów.
Art. 131. Kto:
12) wypala łąki, pastwiska, nieużytki, rowy, pasy przydrożne, szlaki kolejowe, trzcinowiska lub szuwary
– podlega karze aresztu albo grzywny.
Ustawa z dnia 28 września 1991 r. o lasach
tj. (Dz. U. z 2011 r. Nr 12, poz. 59 z późn. zm.)
Art. 30.
3. W lasach oraz na terenach śródleśnych, jak również w odległości do 100 m od granicy lasu,
zabrania się działań i czynności mogących wywołać niebezpieczeństwo, a w szczególności:
1) rozniecania ognia poza miejscami wyznaczonymi do tego celu przez właściciela lasu
lub nadleśniczego;
2) korzystania z otwartego płomienia;
3) wypalania wierzchniej warstwy gleby i pozostałości roślinnych.
4. Przepisy ust. 3 nie dotyczą działań i czynności związanych z gospodarką leśną pod warunkiem, że czynności te nie stanowią zagrożenia pożarowego.
ROZPORZĄDZENIE MINISTRA SPRAW WEWNĘTRZNYCH I ADMINISTRACJI
z dnia 7 czerwca 2010 r. w sprawie ochrony przeciwpożarowej budynków,
innych obiektów budowlanych i terenów (Dz. U. Nr 109, poz. 719)
§ 40. 1. W lasach i na terenach śródleśnych, na obszarze łąk, torfowisk i wrzosowisk, jak również
w odległości do 100 m od granicy lasów nie jest dopuszczalne wykonywanie czynności
mogących wywołać niebezpieczeństwo pożaru, w szczególności:
1) rozniecanie ognia poza miejscami wyznaczonymi do tego celu przez właściciela lub zarządcę lasu;
2) palenie tytoniu, z wyjątkiem miejsc na drogach utwardzonych i miejsc wyznaczonych
do pobytu ludzi.
2. Przepis ust. 1 pkt 1 nie dotyczy czynności związanych z gospodarką leśną
oraz wykonywaniem robót budowlanych i eksploatacji kopalni w porozumieniu z właścicielem lub zarządcą lasu.
§ 43. Wypalanie słomy i pozostałości roślinnych na polach jest zabronione.
Ustawa z dnia 20 maja 1971 r. Kodeks wykroczeń
tj. (Dz. U. z 2010 r. Nr 46, poz. 275 z późn. zm.)
Art. 82.
§ 1. Kto dokonuje czynności, które mogą spowodować pożar, jego rozprzestrzenianie się, utrudnienie
prowadzenia działania ratowniczego lub ewakuacji, polegających na:
1) niedozwolonym używaniu otwartego ognia, paleniu tytoniu i stosowaniu innych czynników
mogących zainicjować zapłon materiałów palnych – podlega karze aresztu, grzywny albo karze nagany.
§ 3. Kto na terenie lasu, na terenach śródleśnych, na obszarze łąk, torfowisk i wrzosowisk, jak
również w odległości do 100 m od nich roznieca ogień poza miejscami wyznaczonymi do tego celu albo pali tytoń, z wyjątkiem miejsc na drogach utwardzonych i miejsc wyznaczonych do pobytu ludzi – podlega karze aresztu, grzywny albo karze nagany.
§ 4. Kto wypala trawy, słomę lub pozostałości roślinne na polach w odległości mniejszej niż 100 m od zabudowań, lasów, zboża na pniu i miejsc ustawienia stert lub stogów bądź w sposób powodujący zakłócenia w ruchu drogowym, a także bez zapewnienia stałego nadzoru miejsca wypalania – podlega karze aresztu, grzywny albo karze nagany.
§ 5. Kto w inny sposób nieostrożnie obchodzi się z ogniem – podlega karze aresztu, grzywny albo karze nagany.
§ 6. Kto zostawia małoletniego do lat 7 w okolicznościach, w których istnieje prawdopodobieństwo wzniecenia przez niego pożaru – podlega karze grzywny albo karze nagany.
Art. 24.
§ 1. Grzywnę wymierza się w wysokości od 20 do 5.000 złotych, chyba że ustawa stanowi inaczej.
§ 2. Jeżeli za wykroczenie popełnione w celu osiągnięcia korzyści majątkowej wymierzono karę
aresztu, orzeka się obok tej kary również grzywnę, chyba że orzeczenie grzywny nie byłoby
celowe.
§ 3. Wymierzając grzywnę, bierze się pod uwagę dochody sprawcy, jego warunki osobiste i rodzinne,
stosunki majątkowe i możliwości zarobkowe.
Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks karny
(Dz.U. Nr 88, poz. 553 z późn. zm.)
Art. 163.
§ 1. Kto sprowadza zdarzenie, które zagraża życiu lub zdrowiu wielu osób albo mieniu w wielkich
rozmiarach, mające postać:
1) pożaru – podlega karze pozbawienia wolności od roku do lat 10.
§ 2. Jeżeli sprawca działa nieumyślnie – podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.
§ 3. Jeżeli następstwem czynu określonego w § 1 jest śmierć człowieka lub ciężki uszczerbek
na zdrowiu wielu osób, sprawca – podlega karze pozbawienia wolności od lat 2 do 12.
§ 4. Jeżeli następstwem czynu określonego w § 2 jest śmierć człowieka lub ciężki uszczerbek
na zdrowiu wielu osób, sprawca – podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8.
Art. 164.
§ 1. Kto sprowadza bezpośrednie niebezpieczeństwo zdarzenia określonego w art. 163 § 1 – podlega
karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8.
§ 2. Jeżeli sprawca działa nieumyślnie – podlega karze pozbawienia wolności do lat 3