Historyczne korzenie koła sięgają 1953 roku, kiedy to dziewięciu ambitnych, zawładniętych pasją św. Huberta ludzi postanowiło założyć własne koło łowieckie, które otrzymało numer cztery. Czasy w których rozpoczynali swoją przygodę z myślistwem nie należały do łatwych. Na swojej drodze spotkali wiele kłód pod nogami, które jednak z rozmysłem i werwą usuwali. Przede wszystkim należy wspomnieć o braku odpowiedniej broni, w owych wczesnych latach myśliwi zmuszeni byli wyruszać na polowania z wysłużonymi dubeltówkami oraz z pasami wypełnionymi nabojami wyprodukowanymi tylko sobie znanymi sposobami. Dużo uwagi poświęcano dokarmianiu zwierzyny. Pasze magazynowano w wielu punktach rozmieszczonych w terenie tj. w domu prywatnym ,w szkole w Pogórskiej Woli, w leśniczówce w Bistuszowej oraz w leśniczówce w Ryglicach.
Właściwe prowadzenie gospodarki łowieckiej wymuszało potrzebę upraw poletek. Poletka takie lokalizowane były w różnych częściach terenu. Pod koniec lat siedemdziesiątych koło otrzymało bezpłatnie w użytkowanie od Urzędu Gminy Skrzyszów dwa hektary ziemi w Pogórskiej Woli przeznaczonej do uprawy. Postanowiono zagospodarować ją rolniczo dla uprawy kukurydzy, żyta i owsa oraz zbudowano oczko wodne, które zostało zarybione ku uciesze myśliwych-wędkarzy. Prace na działce prowadzone były przez myśliwych ochotników. Jednakże po trzech latach ze względu na nieopłacalność upraw działkę zwrócono właścicielowi.
Od początku działalności koła dużą bolączką był brak własnej siedziby. Spotkania członków koła odbywały się w różnych miejscach m. in. w Zakładzie Karnym czy Radzie Miasta Tarnowa. Tułaczka ta zakończyła się w 1980 roku, kiedy to udało się przejąć budynek po likwidowanej kopalni piasku w Pogórskiej Woli. Budynek wymagał jednak gruntownego remontu i przeróbki. Wszystkie te prace zostały wykonane przez członków koła z dużym zaangażowaniem. W taki sposób w krótkim czasie wyłonił się domek myśliwski.
W roku 1997 nastąpiła zmiana numeracji obwodów w związku z podpisaniem nowych umów dzierżawy terenu i tak powstały nowe obwody 37 i 47. Na dzień dzisiejszy obwody te zaliczone są do obwodów polnych i ich łączna powierzchnia wynosi 10 692 ha w tym 2 011 ha lasów.
Stan zwierzyny na przestrzeni ostatnich pięćdziesięciu lat był różny. W obwodach 18 i 19 przede wszystkim można było odnaleźć drobną zwierzynę, taką jak zając i kuropatwa, która była najliczniej pozyskiwana przez myśliwych. Zdarzały się takie polowania, z których na 10-12 strzelb, wracano z około 100 zającami. Niedosyt natomiast powstawał w umysłach myśliwych kiedy mówiono o zwierzu grubym, gdyż owe ziemie nie dopisywały w ten rodzaj zwierzyny. Dobry stan zająca oraz potrzeba pozyskania środków na utrzymanie dużego terenu wymusił w tym okresie podjęcie decyzji o odłowach zajęcy, które zaczęto eksportować do Francji i Niemiec.
Dzięki intensywnie prowadzonej gospodarce łowieckiej, stopniowo w terenie zaczęła się pojawiać zwierzyna gruba, tzn. sarna oraz dzik, która najliczniej poczęła występować w obwodzie numer 26, czyli na terenach Zalasowej oraz Ryglic, które miały bardzo dobre warunki geograficzne, tzn. były górzyste i dobrze zalesione. W innych obwodach dziki nie miały ostoi, były to zazwyczaj zwierzęta przechodnie z innego terenu. Wzrost stanu zwierzyny bezpośrednio wpłynął na finanse koła, poprzez środki uzyskane ze sprzedaż tuszy pozyskanych zwierząt.
Szczęśliwym zdarzeniem było pojawienie się bażantów, które przypadkowo przywędrowały do nas z innych terenów. Aby zwiększyć ich liczebność Zarząd postanowił dodatkowo systematycznie je zakupywać i zasiedlać nimi łowiska.
W połowie lat dziewięćdziesiątych w sposób jaskrawy wystąpiły problemy finansowe koła. Starając się je rozwiązać ówczesny łowczy Stefan Pikus zainicjował polowania dewizowe, zapraszając myśliwych z Niemiec. Polowania te są kontynuowane do dnia dzisiejszego przynosząc dla koła wpływ gotówki pozwalającej na stabilne jego funkcjonowanie.
